Μέσα σε ένα κλίμα βουβό και πένθιμο, μέσα σε ένα κλίμα συλλογικής ντροπής και περισυλλογής, στις 16 Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν οι εθνικές εκλογές. Οι καταστροφικές πυρκαγιές των περασμένων ημερών σκιάζουν κάθε μας δραστηριότητα, πόσο δε μάλλον κάθε μας προσπάθεια να αρθρώσουμε πολιτικό λόγο.
Είναι πλέον απόλυτη ανάγκη να αντιληφθούμε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας. Ως πολίτες, ως συνάνθρωποι, ως επαγγελματίες, ως εργαζόμενοι, ως πολιτικοί.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι αυτονόητες. Αγγίζουν κατά την προσωπική μου άποψη τα όρια της εγκληματικής αμέλειας. Είναι ένα μάθημα σε όλους όσους ασχολούνται με τα κοινά ότι η πολιτική της αμιγούς επικοινωνίας και η αλαζονεία της εξουσίας πληρώνονται. Τι φταίει όμως η χώρα και οι πολίτες; Στις 16 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση και ο μακράν ακαταλληλότερος πρωθυπουργός που έχει περάσει από τη χώρα θα πάνε σπίτι τους. Οι απώλειες όμως θα μείνουν και θα στιγματίζουν για καιρό τις ζωές μας, την ανάπτυξη της χώρας, ακόμα και το διεθνές της κύρος.
Γι αυτό και όλοι μας πρέπει παράλληλα να σκεφθούμε ότι πρέπει ίσως να αλλάξουμε και να επαναπροσδιορίσουμε και οι ίδιοι τις αξίες, τις νοοτροπίες και τη συμπεριφορά μας σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο. Έχουμε το χρέος να παρακάμψουμε κάθε ιδιωτικό μικροσυμφέρον και να προχωρήσουμε άμεσα σε μία ευρεία κοινωνική συμφωνία που θα λέει «όχι» στην αυθαιρεσία, στην ατιμωρησία, στην αρνησιδικία, στο lifestyle, στο «εγώ».
Ιδιαίτερα η γενιά μας, οι νέοι, οφείλουμε να οδηγήσουμε την Ελλάδα σε μια πιο ουσιαστική δημοκρατία. Στην κοινωνική αλληλεγγύη. Στην κουλτούρα του εθελοντισμού και της προσφοράς. Στη σύγρχονη αντίληψη για το κράτος και τη δημόσια διοίκηση. Στην τήρηση των νόμων. Στην έννοια του «συνανήκειν» και στην αναθεώρηση της έννοιας του «δημόσιου» με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι λαϊκίστικου κρατισμού. Οφείλουμε να γίνουμε το δομικό υλικό σε μια πορεία αναζήτησης ενός νέου συλλογικού οράματος για τη χώρα και τελικά για την ίδια μας τη ζωή.
Είναι πλέον απόλυτη ανάγκη να αντιληφθούμε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας. Ως πολίτες, ως συνάνθρωποι, ως επαγγελματίες, ως εργαζόμενοι, ως πολιτικοί.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι αυτονόητες. Αγγίζουν κατά την προσωπική μου άποψη τα όρια της εγκληματικής αμέλειας. Είναι ένα μάθημα σε όλους όσους ασχολούνται με τα κοινά ότι η πολιτική της αμιγούς επικοινωνίας και η αλαζονεία της εξουσίας πληρώνονται. Τι φταίει όμως η χώρα και οι πολίτες; Στις 16 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση και ο μακράν ακαταλληλότερος πρωθυπουργός που έχει περάσει από τη χώρα θα πάνε σπίτι τους. Οι απώλειες όμως θα μείνουν και θα στιγματίζουν για καιρό τις ζωές μας, την ανάπτυξη της χώρας, ακόμα και το διεθνές της κύρος.
Γι αυτό και όλοι μας πρέπει παράλληλα να σκεφθούμε ότι πρέπει ίσως να αλλάξουμε και να επαναπροσδιορίσουμε και οι ίδιοι τις αξίες, τις νοοτροπίες και τη συμπεριφορά μας σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο. Έχουμε το χρέος να παρακάμψουμε κάθε ιδιωτικό μικροσυμφέρον και να προχωρήσουμε άμεσα σε μία ευρεία κοινωνική συμφωνία που θα λέει «όχι» στην αυθαιρεσία, στην ατιμωρησία, στην αρνησιδικία, στο lifestyle, στο «εγώ».
Ιδιαίτερα η γενιά μας, οι νέοι, οφείλουμε να οδηγήσουμε την Ελλάδα σε μια πιο ουσιαστική δημοκρατία. Στην κοινωνική αλληλεγγύη. Στην κουλτούρα του εθελοντισμού και της προσφοράς. Στη σύγρχονη αντίληψη για το κράτος και τη δημόσια διοίκηση. Στην τήρηση των νόμων. Στην έννοια του «συνανήκειν» και στην αναθεώρηση της έννοιας του «δημόσιου» με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι λαϊκίστικου κρατισμού. Οφείλουμε να γίνουμε το δομικό υλικό σε μια πορεία αναζήτησης ενός νέου συλλογικού οράματος για τη χώρα και τελικά για την ίδια μας τη ζωή.
